Czarnecki Sławomir, Realizacja wierzytelności z weksla gwarancyjnego in blanco po upływie terminu przedawnienia roszczenia zabezpieczonego. Glosa do wyroku SN z dnia 14 lutego 2008 r., II CSK 522/07

Zagadnienie wpływu przedawnienia roszczenia zabezpieczonego wekslem in blanco na skuteczność dochodzenia praw z takiego weksla (po jego uzupełnieniu) jest bez wątpienia jednym z bardziej spornych zarówno w judykaturze, jak i nauce prawa wekslowego. W piśmiennictwie są prezentowane w tej mierze rozmaite poglądy, tym bardziej rozbieżne, im bardziej poszczególni autorzy różnią się w kwestii zasadniczej, czyli w ocenie charakteru prawnego zobowiązania związanego z tego rodzaju wekslem. Jednocześnie w zbliżeniu stanowisk nie pomaga chwiejne orzecznictwo Sądu Najwyższego (dalej jako SN). Jest ono sukcesywnie wzbogacane, począwszy od okresu międzywojennego, trudno jednak mówić o znalezieniu zadowalającego rozwiązania problemu, choć potrzeba taka występuje niewątpliwie z uwagi na jego doniosły wymiar praktyczny. Od przyjętego punktu widzenia na tę kwestię zależy bowiem poniekąd odpowiedź na pytanie, ile jest warty weksel wystawiony in blanco w rękach pierwszego wekslobiorcy (remitenta). Jeżeli przyjąć założenie, że na jego podstawie wierzyciel nie jest w stanie uzyskać nic ponad to, co mu przysługuje w ramach stosunku podstawowego (nawet w zakresie długości terminu przeznaczonego na dochodzenie roszczeń), to mogłoby się zrodzić pytanie o sens ustanawiania tego rodzaju zabezpieczeń w praktyce. Na przeciwległym biegunie tego zagadnienia leży jednak problem ochrony dłużnika przed skutkami w zasadzie nieograniczonego w czasie związania go stosunkiem zobowiązaniowym o charakterze wekslowym, w sytuacji gdy samo roszczenie ze stosunku podstawowego uległo już przedawnieniu. Celem glosy jest zasadniczo próba ustosunkowania się do stanowiska zaprezentowanego w wyroku SN z 14.02.2008 r. Pozwoli to jednocześnie na przedstawienie i uzasadnienie własnego poglądu na tę kwestię.