Zoll Andrzej, Prawo karne - czyn ciągły a wiek sprawcy. Glosa do wyroku SN z dnia 29 września 2009 r., III KK 105/09

Jedną z podstawowych przesłanek leżących u podstaw dokonania w obowiązującym k.k. rozbicia przestępstwa ciągłego na dwie instytucje: czyn ciągły (art. 12 k.k.) i ciąg przestępstw (art. 91 k.k.) były m.in. trudności w ustalaniu czasu popełnienia przestępstwa ciągłego . Oparcie konstrukcji czynu ciągłego na jednoczynowej koncepcji przestępstwa ciągłego zakłada uznanie, że - przy spełnieniu wymaganych w ustawie warunków - wielość czynów (zachowań) w znaczeniu naturalnym traktuje się jako jeden czyn zabroniony i w konsekwencji jako jedno przestępstwo. Identyczna konstrukcja występuje przy tzw. przestępstwach zbiorowych, w wypadku których także wielość naturalnych zachowań warunkuje realizację znamienia typu czynu zabronionego (np. wielość pojedynczych czynów realizuje znamię znęcania się, o którym jest mowa w art. 207 k.k.). Za czas popełnienia przestępstwa ciągłego w ujęciu koncepcji jednoczynowej przyjmowano czas ostatniego zachowania sprawcy wchodzącego w skład przestępstwa ciągłego. W...