Kmiecik Romuald, Postępowanie karne - granice orzekania na niekorzyść oskarżonego. Glosa do wyroku SN z dnia 27 kwietnia 2009 r., V KK 398/08

I. Glosowana teza została sformułowana w uzasadnieniu wyroku SN uchylającego - zgodnie z wnioskiem prokuratora Prokuratury Krajowej (!) - prawomocny i - jak się wydaje - nienaruszający zakazu reformationis in peius wyrok Sądu Okręgowego w Ś. Zdaniem SN przepis art. 434 § 1 zd. 2 kpk stanowi normatywne novum, nieznane poprzedniej ustawie procesowej (kpk z 1969 r.), które jakoby zwęża granice zaskarżenia na niekorzyść oskarżonego, wyłączając stosowanie przepisu art. 447 § 2 kpk, w myśl którego „apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych".

Tymczasem również kpk z 1969 r. ograniczał kognicję sądu odwoławczego i możliwość zmiany wyroku na niekorzyść oskarżonego, jeżeli zarzuty rewizji podniesione przez oskarżyciela publicznego okazały się bezpodstawne z powodu niestwierdzenia uchybień podniesionych w formie tychże zarzutów, mimo ujawnienia przez sąd odwoławczy innych uchybień niepodniesionych w rewizji prokuratora i to nawet...