Sakowicz Andrzej, Orzeczenie tytułem środka zabezpieczającego przepadku przedmiotów w razie przedawnienia karalności czynu. Glosa do postanowienia SN z dnia 30 lipca 2002 r., I KZP 18/02

Chociaż to orzeczenie Sądu Najwyższego zasługuje na afirmację, wymaga jednak wyjaśnienia pewnych zawartych w nim problemów interpretacyjnych oraz wątpliwości dotyczących niektórych wątków argumentacyjnych uzasadnienia postanowienia.

Trzeba zacząć od wskazania, że - jak przyjmuje się w literaturze przedmiotu - istotę przedawnienia stanowi określony w ustawie, odrębnie dla poszczególnych kategorii czynów zabronionych, upływ czasu, który powoduje ustanie karalności i stanowi jednocześnie przeszkodę procesową do prowadzenia postępowania, gdyż więź między przestępstwem a karą uległa przerwaniu. Także celowość ścigania czynu zabronionego po pewnym okresie zanika , a w związku z tym konieczność karania z punktu widzenia prewencji generalnej i indywidualnej ustaje. Zatem, zgodnie z funkcją, jaką pełni przedawnienie, karalność określonego czynu ustaje, jeżeli okres przedawnienia upłynął, co powoduje trwałe i nieodwracalne odstąpienie państwa od ścigania określonego czynu. Tak przedstawiona...