Klafkowska-Waśniowska Katarzyna, Krajowe systemy opłat w związku ze zwielokrotnianiem dla użytku prywatnego a harmonizacja unijnego prawa autorskiego. Glosa do wyroku TS z dnia 16 czerwca 2011 r., C-462/09

Wyrok TS w sprawie Stichting de Thuiskopie jest kolejnym wyrokiem, w którym poruszono problem interpretacji dyrektywy 2001/29/WE o prawie autorskim i prawach pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym , w kontekście funkcjonowania krajowych systemów opłat w związku ze zwielokrotnianiem dla użytku prywatnego. W wyroku tym TS rozwinął kolejne wątki będące również przedmiotem rozważań we wcześniejszej sprawie PADAWAN . Krajowe systemy opłat od czystych nośników lub urządzeń zwielokrotniających nie są same w sobie przedmiotem harmonizacji w UE, wspomniana wyżej dyrektywa zawiera jedynie szczątkową regulację w tym zakresie. W tym kontekście dla oceny krajowych regulacji są istotne tezy TS, zgodnie z którymi, co do zasady, to użytkownik końcowy powinien być uważany za dłużnika z tytułu godziwej rekompensaty, której zapewnienia wymaga dyrektywa 2001/29/WE, ponieważ to on dokonuje zwielokrotniania dla użytku prywatnego. Jednak za zgodny z prawem unijnym należy uznać system, w którym opłaty są ponoszone przez podmioty udostępniające sprzęt, urządzenia lub nośniki służące do zwielokrotniania, gdy mają możliwość wliczenia tej opłaty w cenę płaconą przez użytkownika końcowego. Najistotniejszą tezą wyroku w sprawie Stichting de Thuiskopie jest wskazanie, że gdy szkoda dla twórców powstaje na terytorium danego państwa, jest ono zobowiązane zapewnić pobranie owej rekompensaty od dokonującego zawodowo odsprzedaży dłużnika, niezależnie od okoliczności, iż ma on siedzibę w innym państwie członkowskim UE niż kupujący.