Ilski Michał, Komornicy sądowi jako podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Glosa do wyroku WSA z dnia 30 czerwca 2016 r., I SA/Rz 373/16

Działalność komornika, w zakresie przedmiotowym wyznaczonym w art. 2 ustawy z 29.08.1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji – dalej jako u.k.s.e., nie spełnia (...) kryterium, jakim jest wykonywanie działalności we własnym imieniu (komornik działa w imieniu Państwa) oraz brak niezależności, wynikającej z wyraźnego podporządkowania sądowi powszechnemu w ramach nadzoru judykacyjnego oraz prezesowi sądu w ramach nadzoru administracyjnego. Ponadto, z uwagi na przedstawione wyżej ograniczenia w samodzielności wykonywania zawodu, brak jest też podstaw do zaliczenia komornika do tzw. wolnego zawodu lub zawodu uznanego za taki (zgodnie z art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – dalej jako dyrektywa 2006/112). W świetle powyższego należy stwierdzić, że komornik nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w świetle treści art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług – dalej jako u.p.t.u., oraz art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112. Zdaniem Sądu nawet przy założeniu, że komornik sądowy spełniłby kryteria wymienione w art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u., należy uznać, że podlega on wyłączeniu na podstawie art. 15 ust. 6 tej ustawy. (Teza rozstrzygnięcia)