Sieńczyło-Chlabicz Joanna, Granice dopuszczalnej krytyki osób publicznych. Glosa do wyroku SN z dnia 5 kwietnia 2002 r., II CKN 1095/99

Orzeczenie to dotyczy niezwykle istotnych zagadnień odnoszących się do relacji pomiędzy wolnością prasy, obowiązkiem informowania społeczeństwa i prawem do krytyki społecznej a ochroną dóbr osobistych osób pełniących funkcje publiczne. Prawo do informacji ustawodawca łączy ściśle z prawem do krytyki. W doktrynie przyjmuje się, że krytyka prasowa jest publiczną oceną, opartą na konfrontacji jakiegoś stanu rzeczywistego z przyjętymi założeniami. Dziennikarskie prawo do krytyki nie jest jednak nieograniczone i nie może być rozumiane jako prawo stawiania gołosłownych bądź niedostatecznie sprawdzonych zarzutów. Sprawa będąca przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego odnosi się również do podstawowego obowiązku dziennikarzy, wynikającego z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z 26.01.1984 r. - Prawo prasowe, a mianowicie do ochrony dóbr osobistych osób fizycznych, przede wszystkim do ochrony czci.

W doktrynie podkreśla się, że cześć jest to jedno z najważniejszych dóbr osobistych, któremu...