Dominik-Ogińska Dagmara, Glosa do wyroku TS z dnia 29 lipca 2010 r., C-188/09, [w:] W. Nykiel i A. Zalasiński (red.), Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach podatkowych. Komentarz, WK 2014

„1) Wspólny system podatku od wartości dodanej, zdefiniowany w art. 2 ust. 1 i 2 Pierwszej dyrektywy oraz w art. 2, art. 10 ust. 1 i 2 oraz art. 17 ust. 1 i 2 dyrektywy 77/388/EWG w brzmieniu zmienionym dyrektywą Rady 2004/7/WE z dnia 20.01.2004 r. [obecnie art. 2, 62, 63, 167, 168 dyrektywy 2006/112/WE – przyp. aut.], nie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie czasowo ograniczyło zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do podatników, którzy nie dopełnili formalności wpisania dokonanych przez nich czynności sprzedaży do ewidencji, pod warunkiem że tego rodzaju sankcja zgodna jest z zasadą proporcjonalności.

2) Przepisy, takie jak art. 111 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, nie są «specjalnymi środkami stanowiącymi odstępstwo», mającymi na celu zapobieganie przypadkom oszustw podatkowych lub unikania opodatkowania, w rozumieniu art. 27 ust. 1 dyrektywy 77/388/EWG, w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2004/7 [obecnie art. 395 dyrektywy 2006/112/WE – przyp. aut.].

3) Art. 33