Stefanicki Robert, Glosa do wyroku SN z dnia 5 kwietnia 2002 r., II CKN 1095/99

Orzeczenie Sądu Najwyższego zasługuje na aprobatę. Wprawdzie niektóre kwestie poruszane w uzasadnieniu wyroku wymagają uzupełnienia, pogłębienia, a także odpowiedniego rozłożenia akcentów, to jednak samo rozstrzygnięcie in concreto, jak i teza sformułowana in abstracto nie budzą zastrzeżeń. Glosowane orzeczenie zasługuje na szczególną uwagę przez sam fakt wyartykułowania w sentencji zagadnienia „rozszerzenia granic dopuszczalnej krytyki osób sprawujących funkcje publiczne". Uwzględnienie tej perspektywy może dać silny (pozytywny) impuls dla rozwoju nowych tendencji w praktyce stosowania prawa zgodnych z aksjologią konstytucyjną i rozwiązaniami legislacyjnymi przyjętymi w prawie międzynarodowym, a zwłaszcza w Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności . Bogate orzecznictwo, jakie zapadło na tle stosowania art. 10 Konwencji - do którego odniósł się zresztą SN w komentowanym wyroku - daje klucz do rozszyfrowania tezy tego orzeczenia. Sąd Najwyższy, zasadnie...