Sobczyk Arkadiusz, Glosa do wyroku SN z dnia 12 czerwca 1997 r., I PKN 210/97

Tezę orzeczenia Sądu Najwyższego należy podzielić. Orzeczenie to należy uznać za ważne nie tylko dlatego, że rozszerza pojęcie czynu pracownika w rozumieniu art. 52 kp na działania lub zaniechania nie posiadające cechy ciągłości i jednorodności, ale także z powodu jednoznacznego przesądzenia treści pojęcia „ciężkiego naruszenia" obowiązków pracowniczych. Zdefiniowanie tego pojęcia jest bowiem istotą rozstrzygnięcia, czego jedynie konsekwencją jest glosowana teza. Dotychczas zarysowały się dwa trendy definiowania „ciężkiego naruszenia". Pierwszy z nich akcentuje jedynie stronę podmiotową, tj. winę w stopniu kwalifikowanym . Drugi trend przybiera postać definiowania mieszanego i obejmuje wspomnianą wyżej stronę podmiotową, ale również przedmiotową, jaką jest zagrożenie interesów pracodawcy.

Jeśli chodzi o nurt subiektywnego definiowania ciężkiego naruszenia obowiązków, to wydaje się, że w tym właśnie kierunku szła dominująca linia wykładni Sądu Najwyższego. Sąd Najwyższy z reguły...