Satko Jacek, Glosa do wyroku SN z dnia 10 listopada 1992 r., III KRN 166/92

Ustawa z dnia 22 kwietnia 1959 r. o zwalczaniu niedozwolonego wyrobu spirytusu (zwana dalej „ustawą") , jak chyba żadna ustawa szczególna, wywołała szereg problemów interpretacyjnych, których próby rozstrzygnięcia podejmowane były przez Sąd Najwyższy i doktrynę. Najwięcej problemów związanych było z wykładnią znamion „wyrabia" i „przystosowuje", użytych odpowiednio w ust. 1 i 2 art. 4 ustawy, oraz z określeniem wzajemnego stosunku przepisów art. 3 i 4.

W glosowanym wyroku Sąd Najwyższy zajął się m.in. tym drugim problemem. O ile teza pierwsza, jako generalna zasada, jest słuszna, to bezpośrednie odniesienie jej do cytowanej ustawy, wyrażające się w tezie drugiej, budzi pewne zastrzeżenia.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż pogląd wyrażony w tezie drugiej nie jest w judykaturze nowy. Na tle dekretu z dnia 12 grudnia 1944 r. o zwalczaniu potajemnego gorzelnictwa Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 kwietnia 1946 r. stwierdził, iż pędzenie wódki jest uwarunkowane posiadaniem odpowiedniego...