Jastrzębski Jacek, Glosa do uchwały SN z dnia 6 listopada 2003 r., III CZP 61/03

I. Rozstrzygnięcie zawarte w komentowanej uchwale Sądu Najwyższego charakteryzuje się znaczną doniosłością praktyczną, a zarazem jest interesujące również z punktu widzenia teoretycznej koncepcji kary umownej . Teza uchwały sformułowana została dość nieprecyzyjnie. W świetle pytania prawnego postawionego przez Prokuratora Generalnego i wywodów uzasadnienia nie budzi jednak wątpliwości, że nie „zastrzeżenie kary umownej", lecz „wykazanie, że wierzyciel nie poniósł szkody" rozpatrywane było jako ewentualna negatywna przesłanka skuteczności żądania kary umownej.

Już w tym miejscu zaznaczam, że podzielam pogląd wyrażony w glosowanej uchwale Sądu Najwyższego. Niewątpliwie czyni on zadość potrzebom obrotu oraz przyczynia się do tego, że instytucja kary umownej w większym niż dotychczas stopniu spełniać będzie oczekiwania kontrahentów. Mimo to warto wnikliwie rozważyć argumenty mogące na gruncie legis latae uzasadniać przyjęcie założenia o irrelewancji przesłanki szkody w kontekście istnienia...