Mik Beata, Glosa do uchwały SN z dnia 30 stycznia 2001 r., I KZP 50/2000

Glosowana uchwała zasługuje na poparcie. Zasadniczy problem sprowadza się bowiem do tego, że przy raczej jednoznacznych wnioskach płynących z wykładni językowej i systematycznej objaśnianego fragmentu przepisu art. 254 § 1 k.p.k., judykat współbrzmi z nie ukrywaną także przez Sąd Najwyższy ratio legis noweli z dnia 20 lipca 2000 r.

Zastrzeżenia powinien natomiast budzić aparat pojęciowy, jakim posłużono się już choćby w tezie wiodącej uchwały, a ponadto dość powierzchowny dobór argumentów szczegółowych w części motywacyjnej.

Użyty w tezie uchwały zwrot „postanowienie sądu apelacyjnego, gdy orzeka on w pierwszej instancji w przedmiocie wniosku o uchylenie lub zmianę środka zapobiegawczego” relatywizuje zakres zastosowania przepisu art. 263 § 5 k.p.k. w trybie wnioskowym z udziałem sądu apelacyjnego do wszelkich konfiguracji, w których sąd ów jest adresatem wniosku i spełnia funkcję instancji a quo. Znaczyłoby to w szczególności, że nie inaczej dzieje się w postępowaniu toczącym się przed...