Szpunar Adam, Glosa do uchwały SN z dnia 30 maja 1996 r., III CZP 42/96

Są orzeczenia, które powinny wywołać silne reakcje emocjonalne u każdego, kto zastanawia się nad zawartym w nich rozstrzygnięciem. Uważam, że do tej grupy należy zaliczyć glosowane orzeczenie. Teza uchwały jest dość bezbarwna, ale jej implikacje wywołują istotne zastrzeżenia, które postaram się przedstawić w toku dalszych rozważań. Głównym jednak przedmiotem glosy jest samo rozstrzygnięcie, które oznacza rażące pokrzywdzenie kupującego. Lektura orzeczenia skłania do niewesołej refleksji, że sprzedaż kradzionych samochodów jest lukratywnym zajęciem dla komisanta, jeżeli okaże on zapobiegliwość i wyłączy umownie swą odpowiedzialność za wady prawne sprzedawanej rzeczy. Odtwórzmy główne elementy stanu faktycznego, na którego tle została wydana uchwała.

1. Jest on bardzo prosty, a pewne fakty są właściwie bezsporne. Powód (A) nabył od pozwanych (B) jako komisantów samochód wysokiej klasy („Mercedes") za zawrotną wprost sumę (1 mld starych złotych). Pozwani (spółka cywilna) okazali wielką...