Wójcicka Barbara, Glosa do uchwały SN z dnia 19 lutego 1997 r., I KZP 41/96

Wprowadzeniu do polskiego systemu prawa karnego procesowego instytucji oskarżyciela posiłkowego w 1969 roku towarzyszyła ustawodawcy, jak należy przypuszczać, obawa przed wykorzystywaniem przez pokrzywdzonych procesu karnego do szerzenia zjawiska pieniactwa.

Stąd też szczególna regulacja uprawnień oskarżyciela posiłkowego do zaskarżania wyroku zawarta w art. 395 k.p.k.

Niebezpieczeństwo pieniactwa dostrzegli również twórcy k.p.k. z 1928 r., o czym świadczy pozbawienie oskarżyciela posiłkowego prawa wnoszenia apelacji co do wymiaru kary. Art. 463 § 3 d.k.p.k. stanowiąc, iż „oskarżyciel posiłkowy nie może zakładać apelacji co do wymiaru kary” w sposób jednoznaczny wyłączył z zakresu zaskarżenia przez oskarżyciela posiłkowego jedynie część wyroku co do kary. Nie ulegało zatem wątpliwości prawo oskarżyciela posiłkowego do zaskarżenia innych części wyroku merytorycznego, jak i wyroku zawierającego rozstrzygnięcie formalne.

Uregulowanie kwestii uprawnień odwoławczych oskarżyciela posiłkowego w...