Szmidt Krzysztof, Glosa do uchwały SN z dnia 16 marca 1999 r., I KZP 4/99

Podejmując powyższą uchwałę SN w uzasadnieniu wskazał m.in., że „należy więc przyjąć, że wymierzenie przez sąd w warunkach określonych w art. 178 k.k. kary przekraczającej górną granicę zagrożenia z art. 173, 174 lub 177 k.k. stanowi nadzwyczajne obostrzenie kary, tj. instytucję, do której ustawodawca nawiązuje w art. 57 § 1 i 2 k.k. Skoro zatem okoliczności popełnienia przestępstw określonych w art. 173, 174 lub 177 k.k., wymienionych w art. 178 k.k., nie można uznać za znamiona ustawowe przestępstw, gdyż wykładnia gramatyczna i logiczna przepisu art. 178 k.k. nie daje ku temu podstaw, a nadto, jeśli granice wymiaru kary przewidziane w tym przepisie nie formułują samoistnego zagrożenia ustawowego, to tezę, iż ustawodawca nie wprowadził w art. 178 k.k. kwalifikowanych typów przestępstw uznać należy za udowodnioną”.

Wydaje się, że użyte w samej tezie, jak i uzasadnieniu „okoliczności wskazane w art. 178k.k.” jest w istocie nieznane doktrynie prawa karnego. Dogmatycy zgodni są, że zarówno...