Broniewicz Witold, Glosa do postanowienia SN z dnia 6 maja 2003 r., I CO 7/03

W postanowieniu Sądu Najwyższego rysują się wyraźnie dwie części. Pierwsza obejmuje sentencję i fragment uzasadnienia dotyczący przyjętego w sentencji rozstrzygnięcia ze sformułowaniem tezy wyodrębnionej następnie w ogłoszonym w Zbiorze Urzędowym tekście postanowienia. Część druga postanowienia zawiera rozważania na temat relacji, w jakiej pozostają ze sobą art. 190 ust. 4 Konstytucji i art. 401[1] § 1 kpc z zajęciem krytycznego stanowiska wobec dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny tzw. interpretacyjnej wykładni ustaw. Sformułowana w końcu tej części, a tym samym w końcu postanowienia konkluzja została, z okazji opublikowania już dawniej glosy do postanowienia, o jakim tu mowa , potraktowana również jako teza tego postanowienia. Wspomniana glosa poświęcona została wyłącznie tej tezie i rozważaniom Sądu Najwyższego, na tle których została ona sformułowana, oraz roli orzeczeń interpretacyjnych Trybunału Konstytucyjnego. Co do przyjętego w postanowieniu rozstrzygnięcia wyrażono zaś w...