Ignatowicz Jerzy, Glosa do postanowienia SN z dnia 5 września 1989 r., III CRN 277/89

Jak to trafnie zauważył Sąd Najwyższy w glosowanym orzeczeniu, pojęcie dobrej i złej wiary posiadacza przeszło w polskim orzecznictwie znamienną ewolucję; stwierdzenie to zostało przy tym udokumentowane bardzo starannym zestawieniem licznych orzeczeń. Glosatorowi pozostaje przeto, gdy chodzi o tę „historyczną" część orzeczenia, jedynie dokonanie pewnych, niewielkich uzupełnień.

Pierwsza nowa koncepcja dobrej wiary, odstępująca od poglądu tradycyjnego, zrodziła się w związku z wprowadzeniem do polskiego ustawodawstwa art. 73 § 2 prawa rzeczowego z 1946 r., który przyznał samoistnemu posiadaczowi w dobrej wierze roszczenie o wykup działki, na której wzniósł on budynek lub inne urządzenie. Przepis ten wzbudził wielkie zainteresowanie praktyki, ale wkrótce okazało się, że ścisła jego interpretacja, tzn. przyjmująca, że w dobrej wierze jest tylko taki posiadacz, który z przyczyn usprawiedliwionych nie wie o wadliwości swego tytułu, prowadziłaby w praktyce do tego, że nowy przepis byłby...