Świerk Marcin, Glosa do postanowienia SN z dnia 4 lutego 2009 r., V KK 410/08

Sąd Najwyższy bodaj po raz trzeci zajął takie stanowisko. Po raz pierwszy - w uzasadnieniu uchwały z 20 czerwca 2000 r. (I KZP 5/2000) , kiedy to stwierdził m.in., że: „Należy jednak przyjąć, że znaczenie wskazanego zwrotu „może orzec” tłumaczyć trzeba zgodnie z jego gramatycznym brzmieniem, bez potrzeby dokonywania wykładni. Z brzmienia tego wynika, że zwrot „może orzec” nie wskazuje na uprawnienie do wyboru środka karnego orzekanego obligatoryjnie, lecz na uprawnienie do orzeczenia lub nieorzeczenia nawiązki zamiast obowiązku naprawienia szkody. Gdyby bowiem zamiarem ustawodawcy była regulacja, według której sąd miałby obowiązek orzeczenia także nawiązki, to w treści art. 46 § 2 k.k. użyłby niewątpliwie określenia „orzeka”, jak uczynił to w § 1 tego przepisu lub zredagowałby art. 46 k.k. w sposób pozwalający uniknąć niezręczności, jaka wynikałaby z nałożenia na sąd obowiązku orzekania nawiązki zamiast innego środka, objętego również obowiązkiem orzeczenia go przez sąd. Nie ma nadto...