Kremis Józef, Glosa do postanowienia SN z dnia 3 lutego 2000 r., III RN 195/99

I. Lektura orzeczenia Sądu Najwyższego zachęca do polemiki przynajmniej z dwóch powodów. Po pierwsze, Sąd Najwyższy swym wywodem poprawił bezwzględnie obowiązujący przepis ustawowy, stosując przy tym wykładnię funkcjonalną, po drugie zaś - zatarł granicę między instytucją przywrócenia terminu a regulacjami określającymi terminy do podjęcia czynności proceduralnych.

Odnosząc się do sformułowanej w orzeczeniu tezy, zauważyć należy, iż przedmiotem prawotwórczej wykładni Sądu w komentowanej sprawie stał się art. 57 § 4 kpa. W związku z tym powstaje zagadnienie, czy unormowanie to wymaga interpretacji funkcjonalnej, i to jeszcze z powołaniem się na konstytucyjnie zagwarantowane prawo do sądu, czy też znaczenie i funkcję tego przepisu da się ustalić bez wątpliwości wyłącznie poprzez wykładnię językową, co uczynił Naczelny Sąd Administracyjny. Pytanie to w głównej mierze odnosi się do określenia „dzień ustawowo wolny od pracy". Czy sformułowanie to rzeczywiście budzi niejasności...