Postulski Kazimierz, Glosa do postanowienia SN z dnia 22 stycznia 2014 r., III KK 450/13

Przytoczona teza jest słuszna, ale tylko częściowo i w zakresie, w jakim odnosi się do postępowania w przedmiocie zarządzenia wykonania kary na podstawie art. 75 § 1a i § 2 k.k. (art. 178 § 2 k.k.w.). Niefortunne jest natomiast jej uogólnienie na wszystkie postępowania toczące się przed sądem na podstawie przepisów kodeksu karnego wykonawczego. Krytyczną ocenę trzeba też odnieść do wywodów zamieszczonych w uzasadnieniu, które doprowadziły do sformułowania tej tezy.

Nie ma racji Sąd Najwyższy, stwierdzając, że „przepis art. 22 § 1k.k.w. wprowadza obowiązek każdorazowego zawiadamiania skazanego o terminie i celu posiedzenia. Przepis ten rozszerzył możliwości bezpośredniego udziału skazanego w posiedzeniu sądu. Jest to równocześnie jeden z przepisów kodeksu karnego wykonawczego, który przewiduje równouprawnienie stron w postępowaniu wykonawczym i umożliwia realizację w tym stadium postępowania podstawowych zasad procesu karnego, to jest zasady bezpośredniości, zasady kontradyktoryjności...