Wysocki Dariusz, Glosa do postanowienia SN z dnia 21 marca 2000 r., I KZP 55/99

Glosowane postanowienie nie wywołało dyskusji doktrynalnej, mimo że zagadnienia, które porusza, zdecydowanie na to zasługują. Chodzi wszak o niezwykle istotny dla praktyki sądowej, a zarazem subtelny problem. W sposób wskazany w przedstawionym do rozstrzygania zagadnieniu prawnym realizowanych jest przecież - z czego zdawać należy sobie sprawę - sto procent doręczeń zastępczych (art. 133 § 1 i § 2 kpk). Tymczasem doręczenie zastępcze, o którym mowa, stwarza prawną fikcję doręczenia . Ex nomine zastępuje ono doręczenie właściwe (bezpośrednie lub pośrednie).

Od skuteczności doręczenia procesowego uzależniona jest możność realizacji przez strony oraz innych uczestników postępowania uprawnień i obowiązków procesowych. Uznanie doręczenia za dokonane pociąga za sobą określone skutki procesowe w wypadku zawiadomień i pism, od których doręczenia biegną terminy. Doręczenie wezwania rodzącego określony obowiązek procesowy pozwala organom postępowania na stosowanie środków przymusu procesowego. Z...