Radwański Zbigniew, Glosa do postanowienia SN z dnia 18 lutego 1992 r., WZ 10/92

I. Na wstępie warto przypomnieć podstawowe przepisy, które przede wszystkim należy mieć na względzie przy rozstrzyganiu wskazanego w niniejszej sprawie problemu.

Najpierw więc chodzi o ustawę z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. 1991 r. Nr 34 poz. 149); art. 5 ust. 1 tej ustawy stanowi: „Stwierdzając nieważność orzeczenia, sąd może orzec... o podaniu treści postanowienia do publicznej wiadomości w szczególny sposób", a w myśl art. 8 ust. 1: „Osobie, wobec której stwierdzono nieważność orzeczenia, przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłe z wydania takiego orzeczenia...", przy czym według ust. 4 „Przepis ust. 1 nie ma zastosowania, jeżeli w wyniku rewizji nadzwyczajnej lub wznowienia postępowania prawomocnie zasądzono odszkodowanie, chyba że za jego zastosowaniem przemawiają względy słuszności"(p...