Klafkowska-Waśniowska Katarzyna, Elektroniczne wersje gazet i czasopism a audiowizualne usługi medialne w prawie Unii Europejskiej i prawie polskim. Glosa do wyroku TS z dnia 21 października 2015 r., C-347/14

Koń jaki jest każdy widzi – zacytował w swojej opinii w sprawie New Media Online rzecznik generalny M. Szpunar. W aktualnym krajobrazie medialnym analizowanym na tle regulacji prawnych można by powtórzyć za rzecznikiem, że chciałoby się, aby tak było. Rzecznik generalny proponuje ograniczyć zastosowanie dyrektywy 2010/13/UE o audiowizualnych usługach medialnych , wskazując, że pojęciem audiowizualnej usługi medialnej, zdefiniowanej w art. 1 ust. 1 lit. a ppkt i, nie jest objęta ani strona internetowa gazety codziennej zawierająca materiały audiowizualne, ani żadna część tej strony internetowej. Trybunał Sprawiedliwości nie zdecydował się w ten sposób zawęzić zakresu zastosowania dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych. W odpowiedzi na pytanie prejudycjalne, TS dokonał wykładni pojęcia „audycja”, wskazując, że są nim objęte krótkie materiały wideo odpowiadające krótkim sekwencjom z wiadomościami lokalnymi, sportowymi lub rozrywkowymi. Dla oceny, czy mamy do czynienia z audiowizualną usługą medialną, kluczowe znaczenie ma natomiast przesłanka „podstawowego celu usługi”, wykładni której TS dokonał w kontekście udostępniania materiałów wideo na stronach internetowych gazety. Pytanie, na ile udzielona odpowiedź jest czytelną wskazówką dla krajowych organów regulacyjnych i sądów. Istotne ponadto jest, jakie zastosowanie wykładnia TS powinna znaleźć przy wykładni ustawy o radiofonii i telewizji oraz w kontekście rozgraniczenia zakresów zastosowania ustawy o radiofonii i telewizji i prawa prasowego , co ma znaczenie dla zakresu obowiązków dostawców usług medialnych i prasowych.