Szwarc Monika, Zasada niedyskryminacji ze względu na obywatelstwo a odmowa wykonania ENA wydanego w celu odbycia kary (uwagi na tle art. 4 pkt 6 decyzji ramowej 2002/584)

Przestrzeń Wolności Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości (dalej jako PWBiS), której rozwijanie jest jednym z celów Unii Europejskiej, wymaga, z jednej strony, zapewnienia swobodnego przemieszczania się obywateli Unii Europejskiej (art. 67 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej , dalej jako TFUE), a z drugiej strony – zapewnienia wysokiego poziomu bezpieczeństwa za pomocą środków zapobiegających przestępczości, rasizmowi i ksenofobii i zwalczających te zjawiska oraz współpracy organów policyjnych i sądowych, wzajemnego uznawania orzeczeń sądowych w sprawach karnych i harmonizacji prawa karnego państw członkowskich UE (art. 67 ust. 3 TFUE). Najnowsze orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości (dalej jako TS) dotyczące interpretacji art. 4 pkt 6 decyzji ramowej 2002/584 w sprawie europejskiego nakazu aresztowania (dalej jako ENA) w sprawach Kozłowski , Wolzenburg i Lopes Da Silva Jorge , skłania do refleksji, że między swobodą przemieszczania się obywateli UE, rozumianą jako wolność wyboru miejsca pobytu i zamieszkania, a mechanizmem wzajemnego uznawania orzeczeń, w którym państwa członkowskie mają obowiązek wykonać orzeczenie wydane przez sąd karny innego państwa członkowskiego, może występować szczególny konflikt polegający na tym, że nawet jeżeli obywatel UE osiedlił się i przebywa legalnie w państwie członkowskim przyjmującym – musi zostać przekazany do państwa członkowskiego pochodzenia w celu odbycia kary, ponieważ wymaga tego zasada wzajemnego uznawania orzeczeń. Konieczność wyważenia dwóch równorzędnych celów Unii, uwzględnionych w art. 67 TFUE, wymaga odpowiedzi na pytania zarówno o obowiązywanie w ramach współpracy sądowej w sprawach karnych, w szczególności zaś wzajemnego uznawania orzeczeń, zasady niedyskryminacji ze względu na obywatelstwo, jak i o zakres ochrony obywateli UE wynikający z tej zasady.