Kurosz Krzysztof, Zakres spraw objętych środkami pomocniczymi w orzecznictwie sądów własności intelektualnej – analiza krytyczna

Problematyka zakresu stosowania środków pomocniczych w sprawach własności intelektualnej budzi wiele wątpliwości. Po 4 latach obowiązywania przepisów o postępowaniu odrębnym w sprawach własności intelektualnej ujawnia się coraz więcej pytań związanych z redakcją przepisów. W orzecznictwie sądów I instancji przeważa stanowisko o odmiennym zakresie stosowania zabezpieczenia środka dowodowego (wszystkie sprawy własności intelektualnej) oraz wezwania do udzielenia informacji i wyjawienia lub wydania środka dowodowego (sprawy o naruszenie praw podmiotowych bezwzględnych). Stanowisko to prowadzi jednak do rozczepienia (rozczłonkowania) zakresu stosowania środków pomocniczych wbrew wykładni celowościowej i systemowej, uwzględniającej również dyrektywę 2004/48/WE . Orzecznictwo sądów II instancji jest zaś podzielone po równo. Sąd Apelacyjny w Poznaniu opowiada się za szerokim zakresem wszystkich środków pomocniczych, natomiast Sąd Apelacyjny w Warszawie wybiera koncepcję rozczepienia. Celem tego artykułu jest, oprócz analizy judykatury, także krytyczne spojrzenie na stosowaną przez sądy argumentację. Niniejszy artykuł broni tezy, że zakres stosowania wszystkich środków pomocniczych powinien być ujmowany jednolicie, a polski ustawodawca zgodnie z motywem 13 dyrektywy 2004/48/WE rozszerzył zakres stosowania środków pomocniczych również na czyny nieuczciwej konkurencji oraz na pozostałe sprawy wymienione w art. 479⁸⁹ § 2 pkt 2 k.p.c. Odmienne podejście prowadzi do niedających się rozwikłać wątpliwości.