Wojciechowska Anna, Utrwalenie sekwencji ruchomych obrazów w definicji wideogramu

Niezależnie od przyznania twórcom praw autorskich do dzieła kinematograficznego większość krajowych regulacji zapewnia dodatkowe uprawnienia producentom, gwarantujące ochronę ich interesów związanych z eksploatacją rejestracji wizualnych. Wspólną cechą tych regulacji jest przeniesienie uwagi z tego, co rejestrowane (z podłoża rejestracji), na samą rejestrację. Ochrona prawna przyznana producentom dotyczy wszelkich rejestracji wizualnych – niezależnie od tego, czy są to utwory czy wytwory niespełniające wymogu oryginalności. Chociaż w funkcji producenta utworu filmowego i producenta zapisu audiowizualnego występuje zwykle ten sam podmiot, nie oznacza to, że identyczny jest status producenta występującego w każdej z tych ról.

Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych z 1994 r., wprowadzając dwie nowe i ściśle powiązane z produkcją filmową kategorie normatywne dóbr niematerialnych, zapoczątkowała dwutorową ochronę produktów filmowych. Utwór audiowizualny i wideogram uczyniła bowiem substratami dwu odrębnych reżimów ochronnych: prawa autorskiego (w jego ścisłym znaczeniu) oraz praw pokrewnych.