Bernat Michał, Środki tymczasowe w prawie pomocy publicznej, cz. II

W pierwszej części niniejszego opracowania przedstawiono zasady prawa unijnego, stanowiące podstawę i wyznaczające ramy stosowania krajowych środków tymczasowych w przypadku przyznania pomocy publicznej z naruszeniem obowiązku notyfikacji. W szczególności, z orzecznictwa sądów unijnych oraz praktyki Komisji Europejskiej (dalej jako Komisja) wynika, że państwa członkowskie UE powinny w zasadzie nakazać tymczasowe zawieszenie oraz tymczasowy zwrot udzielonej bezprawnie pomocy, w tym zwłaszcza na wniosek osoby zainteresowanej. Jak wskazano jednak w drugiej części opracowania, polskie przepisy o postępowaniu mogą w istotny sposób utrudniać osobom zainteresowanym skuteczne inicjowanie takich krajowych środków tymczasowych. Osoby zainteresowane mogą szczególnie napotykać formalne przeszkody w uzyskaniu statusu strony postępowania, niezbędnego do wystąpienia z żądaniem zastosowania takich środków wobec beneficjenta bezprawnie udzielonej pomocy. W drugiej części opracowania wskazano ponadto, jakie skutki dla zastosowanych krajowych środków tymczasowych może mieć zakończenie postępowania w sprawie pomocy przyznanej bezprawnie prowadzonego przez Komisję.