Nowacki Marcin, Skutki polskiej skargi w sprawie limitu gazów cieplarnianych

23.09.2009 r. Sąd (dawny Sąd Pierwszej Instancji, SPI) wydał wyrok w sprawie T-183/07, Rzeczpospolita Polska v. Komisja WE . W orzeczeniu Sąd przychylił się do żądania strony powodowej, która wnosiła, na podstawie art. 230 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (dalej jako TWE, obecnie art. 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, dalej jako TFUE), o uchylenie w całości lub części decyzji Komisji z 26.03.2007 r. dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, zgłoszonego przez Polskę zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady . Sąd postanowił, na podstawie art. 264 TFUE, o uchyleniu decyzji w całości . Powyższy wyrok należy ocenić jako największy, od akcesji do UE, sukces Polski w postępowaniach przed organami sądowymi Unii. Orzeczenie to wywołało jednak wiele kontrowersji odnośnie do jego potencjalnych skutków prawnych . Ocenie tych skutków został poświęcony niniejszy artykuł, w którym, na podstawie dotychczasowego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości (dalej jako TS), Sądu oraz stanowiska doktryny prawniczej, podjęto próbę analizy skutków wyroku Sądu dla Polski, Komisji Europejskiej (dalej jako Komisja), polskich przedsiębiorców oraz innych państw członkowskich UE. Ponadto, przedstawione zostały tu ogólne rozważania dotyczące zasad funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w Unii Europejskiej, okoliczności powstania na jego tle sporu między Polską a Komisją, a także uwagi ogólne dotyczące skutków orzeczenia przez Sąd nieważności aktu prawnego.