Sołtysiński Stanisław, Skutki naruszenia norm względnie wiążących polemicznie

Skutki naruszenia norm względnie wiążących wzbudziły ostatnio zainteresowanie doktryny. Przed kilku laty zwróciłem uwagę, że art. 58 § 1 kodeksu cywilnego zawiera normę sankcjonującą nie tylko normy bezwzględnie wiążące (normy sankcjonowane), lecz wszelkie naruszenia ustawy . Oczywiście normy względnie wiążące znajdują zastosowanie jedynie, gdy ich adresaci nie skorzystają z przyznanej im kompetencji odmiennego uregulowania stosunku prawnego. Ponadto, tak jak w razie naruszenia norm imperatywnych, sankcja bezwzględnej nieważności znajduje zastosowanie, „chyba że właściwy przepis stanowi inaczej” (art. 58 § 1 k.c.). Michał Romanowski w artykule pt. „Czy uchwała zgromadzenia udziałowców spółki kapitałowej sprzeczna z normą dyspozytywną jest sprzeczna z prawem?”, opublikowanym w kwietniowym „Przeglądzie Prawa Handlowego” , polemizuje z tym stanowiskiem. Jego zdaniem uchwały walnego zgromadzenia i inne czynności prawne sprzeczne z normą dyspozytywną nie naruszają porządku prawnego, a sankcja nieważności dotyczy tylko naruszeń ius cogens. Pogląd, że zachowanie sprzeczne z normą względnie wiążącą „nie sprzeciwia się woli ustawodawcy” także w razie, gdy adresaci normy nie skorzystali z przyznanej im kompetencji zmodyfikowania lub uchylenia ius dispositivum jest nieuzasadniony. Konsekwentne przyjęcie tego stanowiska prowadziłoby do uznania wielu norm względnie wiążących za nakazy i zakazy pozbawione sankcji (leges imperfectae).