Osajda Konrad, Pozorność czynności prawnej a ważność czynności prawnej ukrytej

Sąd Najwyższy (dalej jako SN) uchwałą z 9.12.2011 r. ostatecznie przypieczętował tezę, zgodnie z którą w razie dokonania czynności prawnej pozornej nieważna jest czynność prawna ukryta, jeżeli dla jej dokonania zastrzeżono formę szczególną ad solemnitatem, choćby czynność jawna (pozorna) została dokonana w takiej, lub nawet bardziej solennej formie. Innymi słowy, czynność jawna nie „użycza” swojej formy czynności ukrytej. Rozstrzygnięcie tej treści nie zaskakuje, gdy się zważy, że najnowsze orzecznictwo SN przyjmuje taki właśnie kierunek . Choć jego utrwalenie jest ważne z perspektywy stabilności prawa i bezpieczeństwa obrotu, to niesie ze sobą istotne konsekwencje, wśród których należy przede wszystkim wymienić marginalizację pozorności czynności prawnych (radykalne ograniczenie przypadków, gdy czynność prawna ukryta będzie mogła zostać uznana za ważną). Wydaje się zatem zasadne dokonanie rekapitulacji argumentów przemawiających na rzecz poglądu SN oraz im przeciwnych, co powinno pozwolić na ocenę trafności obranego przez SN kierunku orzecznictwa.