Kuźniacki Błażej, Podatkowe idée fixe, czyli opowieści o nieporozumieniach w polskiej praktyce i nauce prawa podatkowego wobec rzeczywistego beneficjenta, cz. 2

W niniejszej drugiej części artykułu omówię i skomentuję nieporozumienie 2, czyli uznanie, że brak ostatecznego czerpania korzyści z otrzymanej płatności przesądza o braku rzeczywistego właściciela (BO) wobec tej płatności. Tym razem odpowiedzialnym za nieporozumienie jest również przedstawiciel praktyki prawa podatkowego, ale nie stronniczy, jak poprzednim razem (profiskalny podmiot – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej), lecz niezawisły sąd – Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach. Artykuł stanowi swoisty most logicznego wywodu do trzeciej części artykułu, gdyż uznanie, że BO jest tylko podmiot ostatecznie otrzymujący daną należność (nieporozumienie 2) jest związane ze stosowaniem BO jako klauzuli przeciwko nadużyciom podatkowym (nieporozumienie 3). W artykule wykazuję, iż nie ma podstaw w autonomicznym rozumieniu BO do uznawania za BO tylko ostatecznych odbiorców płatności oraz że podejście przeciwne prowadziłoby do dysfunkcjonalności umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.