Szafrański Dariusz, Osoba fizyczna jako osoba zagraniczna a cudzoziemiec w świetle ustawy o swobodzie działalności gospodarczej i ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców

Pojęcia "osoba zagraniczna" i "cudzoziemiec" należą do pojęć, które stworzono dla różnych celów. Pierwszy termin, którego definicję zawiera ustawa z 2.07.2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, tworzy punkt wyjścia w zakresie podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej przez inwestorów zagranicznych na terytorium RP. Pojęcie "cudzoziemiec" natomiast znajduje zastosowanie przede wszystkim w zakresie nabywania nieruchomości położonych na terytorium RP oraz nabywania (obejmowania) udziałów (akcji) w spółkach handlowych prawa polskiego przez cudzoziemców. Definicję tego pojęcia kształtuje ustawa z 24.03.1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców.

Istotnym aspektem powyższej problematyki jest kwestia wzajemnych relacji między osobą fizyczną jako osobą zagraniczną a osobą fizyczną jako cudzoziemcem, zwłaszcza że zakres tych pojęć nie jest tożsamy. Znaczenie tej kwestii podkreśla ustawa o swobodzie działalności gospodarczej, która wyodrębnia z jednej strony zagraniczne osoby fizyczne z państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego, w tym państw członkowskich Unii Europejskiej, i zagraniczne osoby fizyczne z państw niebędących stroną umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, które mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej zaś - zagraniczne osoby fizyczne z pozostałych państw, a zarazem łączy z tym podziałem określone skutki prawne (art. 13 ust. 1 i 3). Z kolei ustawa z 1920 r. spośród cudzoziemców jako osób fizycznych wyróżnia "cudzoziemców będących obywatelami państw członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego". Przyjęte podejście wiąże się bezpośrednio z przystąpieniem RP do Unii Europejskiej.