Nowość Szpyrka Michalina, Talaga Robert, Orzecznictwo Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego

Mimo że art. 25 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z 12.12.2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych nie odnosi się wprost do zagadnienia dojścia umowy jurysdykcyjnej do skutku (konsensu), to zawarte w nim samodzielne wymagania dotyczące formy umowy pośrednio dotyczą także konsensu, a ich dochowanie co do zasady przesądza, że doszło do zawarcia umowy. To, czy umowa jurysdykcyjna doszła do skutku, oceniane jest zatem co do zasady autonomicznie, na płaszczyźnie prawa unijnego, bez potrzeby sięgania do właściwego prawa krajowego (lex causae). Vice versa, niedochowanie formalnych wymagań określonych w art. 25 rozporządzenia nr 1215/2012 czyni bezprzedmiotową kwestię istnienia konsensu między stronami.

Omawiany wyrok Sądu Najwyższego zapadł w postępowaniu zainicjowanym pozwem M. spółki z o.o. w K. przeciwko A. w B. Pozwany wniósł o odrzucenie pozwu z powodu braku jurysdykcji krajowej. Sąd...