Szpyrka Michalina, Talaga Robert, Orzecznictwo Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego

Zachowanie przewidzianych w art. 25 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń wymagań dotyczących formy umowy jurysdykcyjnej uzasadnia z reguły założenie, że między stronami doszło do konsensusu co do prorogacji lub derogacji jurysdykcji krajowej.

Omawiany wyrok Sądu Najwyższego zapadł w sprawie zapoczątkowanej pozwem G.M. (powódka) wniesionym przeciwko I.M. (pozwana) o zapłatę 335 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem zwrotu pożyczki. W pozwie powódka wskazała, że strony poddały w umowie zobowiązania z niej wynikające prawu polskiemu, a mogące się pojawić na tle wykonywania umowy spory – jurysdykcji polskich sądów powszechnych.

Sąd I instancji odrzucił pozew w wyniku uwzględnienia zarzutu braku jurysdykcji polskich sądów powszechnych w przedmiotowej sprawie, gdyż – jak wynikało z umowy – ewentualne spory powstałe w związku z wykonywaniem umowy strony poddały pod rozstrzygnięcie właściwym rzeczowo sądom powszechnym, a nie sądom polskim, które to...