Maroń Grzegorz, Odwołania do teoretyków prawa w uzasadnieniach orzeczeń Izby Karnej Sądu Najwyższego

Streszczenie

W artykule zaprezentowano oraz poddano analizie wyniki empirycznych badań orzeczeń Izby Karnej Sądu Najwyższego pod kątem obecności w ich uzasadnieniach odniesień do literatury teoretyczno-prawnej. Poczynione studium judykatów jest natury jakościowo-ilościowej i o celach głównie deskryptywnych. Sąd Najwyższy w większości przypadków sięga do ustaleń teoretyków prawa w przedmiocie metod i dyrektyw interpretacyjnych. Zwykle przywołuje jedynie te poglądy doktrynalne, które aprobuje. O wiele rzadziej odwołania do dorobku teoretyków prawa mają charakter dyskursywny. W posiłkowaniu się ustaleniami teoretyków prawa Sąd Najwyższy jest niespójny, w tym sensie, że w poszczególnych orzeczeniach afirmuje konkurencyjne stanowiska co do danej kwestii występujące w jurysprudencji. Zasadnie koncentrując się na piśmiennictwie prawniczym w przedmiocie wykładni prawa, Sąd Najwyższy nie dostrzega dorobku teorii prawa w innych obszarach tematycznych. Treść uzasadnień uchwał, wyroków i postanowień dowodzi oddziaływania myśli teoretyczno-prawnej na proces orzeczniczy, a co najmniej utylitarną wartość tej myśli dla Izby Karnej Sądu Najwyższego.