Matusiak-Frącczak Magdalena, Ochrona wymiaru sprawiedliwości a prawo do obrony (art. 233 § 1a k.k. w świetle standardu EKPC)

1. Wprowadzenie. W 2016 r. polski ustawodawca znowelizował kodeks karny i wprowadził nowy czyn zabroniony w postaci art. 233 § 1a k.k. wraz z wyjątkiem opisanym w art. 233 § 3 k.k. Przepis ten w znacznym stopniu ogranicza prawo do obrony i prawo do nieobciążania samego siebie z art. 6 EKPC. Po kilku latach obowiązywania możliwa jest analiza praktyki jego stosowania. W ocenie autorki ingerencja w prawa fundamentalne jednostek jest na tyle istotna, że stanowi ona naruszenie EKPC i nie tylko nie służy dobru wymiaru sprawiedliwości , ale w to dobro wprost godzi.

W celu uzasadnienia powyższej tezy najpierw zostanie omówione polskie prawo i praktyka sprzed wejścia w życie nowelizacji. Następnie zostanie zilustrowane, w jaki sposób jest stosowany art. 233 § 1ak.k. od dnia jego wejścia w życie, przedstawione zostanie również stanowisko polskiej doktryny na temat tego przepisu. Kluczową rolę dla opracowania stanowi standard konwencyjny, w związku z czym kolejna część artykułu będzie poświęcona...