Iwańska Barbara, Obowiązek prawny klasyfikacji "obszarów specjalnej ochrony ptaków" w orzecznictwie ETS i prawie polskim

Zgodnie z art. 3 dyrektywy 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (dalej jako dyrektywa siedliskowa lub DS), europejską sieć ekologiczną obszarów chronionych "Natura 2000" tworzą specjalne obszary ochrony siedlisk, SOO (wyznaczane w trybie art. 4 tej dyrektywy) oraz obszary specjalnej ochrony ptaków, OSO (sklasyfikowane na podstawie art. 4 ust. 1 i 2 dyrektywy 79/409/EWG w sprawie ochrony dzikich ptaków , dalej jako dyrektywa ptasia lub DP). O ile jednak w odniesieniu do specjalnych obszarów ochrony siedlisk (SOO) prawodawca wspólnotowy przesądził nie tylko o zasadach wyznaczania tych obszarów (art. 4 DS), ale także, w sposób wyczerpujący, o przesłankach ich deklasyfikacji (art. 9 i art. 6 ust. 4 DS) , o tyle w odniesieniu do OSO wiele kwestii związanych z obowiązkiem ich klasyfikacji oraz jego naruszeniem, także w postaci zmiany granic uprzednio sklasyfikowanego OSO zostało, z uwagi na sposób sformułowania art. 4 ust. 1 i 2 DP (przy wykorzystaniu pojęć i zwrotów niedookreślonych) oraz brak wyczerpującej regulacji prawnej w zakresie podstaw deklasyfikacji OSO, skonkretyzowanych w orzeczeniach Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej jako ETS lub Trybunał) dotyczących interpretacji art. 4 ust. 1 i 2 DP. Dlatego przedmiotem dalszych rozważań będzie sposób interpretacji art. 4 ust. 1 i 2 DP przez ETS, możliwe rodzaje i skutki jego naruszenia i na tej podstawie kwestia zgodności ustawy o ochronie przyrody z prawem wspólnotowym oraz potrzeba dokonania zmian w prawie wspólnotowym. Poza zakresem autorka pozostawia równie interesującą kwestię klasyfikacji i deklasyfikacji specjalnych obszarów ochrony siedlisk .