Bełdowski Jarosław, Zachariasiewicz Maciej, Nowy etap harmonizacji prawa umów w UE, cz. II

Komisja Europejska (dalej jako Komisja) udostępniła 11.10.2011 r. publicznie projekt rozporządzenia w sprawie wspólnych unijnych przepisów sprzedaży (ang. Common European Sales Law, dalej jako CESL), które ma ustanawiać w Unii Europejskiej tzw. instrument opcjonalny (dalej jako IO lub instrument opcjonalny). Stanowi ono bez wątpienia jedno z najważniejszych wydarzeń w procesie harmonizacji europejskiego prawa umów, o której żywo dyskutuje się w Europie od ponad dwóch dziesięcioleci. Kierunek rozwoju prawa umów, który wyznacza projekt rozporządzenia, budzi jednak wątpliwości co do klarowności celów i perspektyw procesu harmonizacji prawa prywatnego w Unii. Niniejszy artykuł stanowi kontynuację opublikowanego już opracowania i podejmujemy w nim próbę oceny dalszych potencjalnych losów instrumentu opcjonalnego, z uwzględnieniem perspektyw dogmatyczno-prawnej, politycznej i ekonomicznej. W pierwszej części artykułu znalazło się wprowadzenie historyczne, poruszyliśmy kwestię kompetencji UE do ustanowienia europejskiego instrumentu prawa umów, a także pierwszą grupę zagadnień związanych z zakresem instrumentu opcjonalnego. W drugiej części opracowania koncentrujemy się na pytaniu o zakres zastosowania instrumentu do transakcji business to consumer (dalej jako B2C) i business to business (dalej jako B2B), przyglądamy się zagadnieniu z punktu widzenia ekonomicznej analizy prawa oraz przedstawiamy alternatywny do przyjętego przez Komisję Europejską (dalej jako Komisja) kierunku rozwoju prawa umów w Europie.