Skrzydło-Tefelska Ewa, Nowe wyroki TS w sprawie organizacji gier hazardowych, cz. II

Najczęściej występującym ograniczeniem w zakresie swobody świadczenia usług polegających na organizacji gier hazardowych jest poddawanie podmiotu pragnącego oferować udział w grach obywatelom państwa przyjmującego obowiązkowi uzyskania koncesji na organizację tego rodzaju gier. Koncesjonowanie działalności hazardowej musi jednak odpowiadać wymogom ustalonym ogólnie w odniesieniu do ograniczania działalności usługowej, tj. aby wprowadzane ograniczenia były uzasadnione bądź przepisami Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (art. 52 pozwalający uzasadniać wprowadzane ograniczenia względami porządku, zdrowia i bezpieczeństwa publicznego), bądź nadrzędnymi wymogami interesu ogólnego, których listę wypracował Trybunał Sprawiedliwości (dalej jako TS) . W przypadku licencji na organizację gier hazardowych system koncesyjny musi, zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem TS, być oparty na obiektywnych, niedyskryminacyjnych i znanych wcześniej kryteriach . Z dotychczasowego orzecznictwa TS wynika również, że system koncesyjny nie powinien pozwalać państwom członkowskim UE na wydawanie dyskryminujących i arbitralnych decyzji w zakresie udzielania zgody na prowadzenie tego typu działalności . Ocena zasad udzielania koncesji na organizację gier hazardowych w państwach członkowskich z punktu widzenia prawa UE była w ostatnim czasie przedmiotem dwóch wyroków prejudycjalnych TS w sprawach karnych przeciwko Marcelowi Costa i Ugo Cifone , którym zarzucano popełnienie przestępstwa nielegalnego prowadzenia zakładów, oraz w sprawie Garkalns SIA v. Rigas Dome , w związku z odmową udzielenia koncesji na prowadzenie salonu gier hazardowych w centrum handlowym.