Młynarska-Sobaczewska Anna, Narracyjność w aktach stosowania prawa

Każdy student prawa w pierwszych miesiącach edukacji dowiaduje się, że będzie się zajmować normami prawnymi, które – najogólniej rzecz ujmując – są czymś całkowicie odmiennym od znanych mu wcześniej struktur językowych – zdań, którym można przypisać wartość logiczną. Jest to kanoniczny element prolegomeny prawoznawstwa i – nie chcąc kwestii trywializować – trzeba poprzestać na stwierdzeniu, że jest to fundament wiedzy prawnika. Rozumienie budowy struktury normy prawnej i różnicy między zdaniem normatywnym a opisowym jest konieczne w dalszej nauce prawa. Jednak nauka o normie prawnej i dalsze studiowanie dogmatyk prawniczych często wywołuje wśród ich adeptów przekonanie, że jedną z cech języka prawnego, a także prawniczego, jest oderwanie od języka naturalnego, a co za tym idzie, stosowanie zasad obowiązujących w tym ostatnim (poza oczywistą aplikacją zasad gramatyki i ortografii) jest czymś niewłaściwym i nieprofesjonalnym. Innymi słowy, im język prawniczy mniej odnosi się do języka...