Gajewski Dominik J., Grzybowski Tomasz, Nadużycie prawa w podatku od wartości dodanej

  Nadużycie prawa stanowi refleks sztandarowych dylematów teorii prawa, wiążących się w szczególności z faktem, że prawo dziedziczy wszelkie ułomności języka potocznego, w którym jest zakotwiczone, w tym zwłaszcza chwiejność i brak precyzji reguł składniowych i znaczeniowych . Stąd też samo nadużycie prawa jest równie nośną, co problematyczną i zakresowo niesprecyzowaną kategorią pojęciową.

Korzenie tej konstrukcji są tak stare jak samo prawo i stanowią wypadkową nieustannego napięcia pomiędzy tym, co – najszerzej rzecz ujmując – formalne i materialne w prawie, bądź – bardziej obrazowo – między literą a duchem prawa . Zakaz złego korzystania z własnych uprawnień był wszak rozpoznawany już przez prawo rzymskie . Gajusz miał w Instytucjach twierdzić, że nie powinniśmy nadużywać naszego prawa (male enim nostro iure uti non debemus, G. 1.53). Podobne wypowiedzi można spotkać u Konstantyna Wielkiego oraz Justyniana . Obecnie odpowiednik ww. pojęcia w płaszczyźnie normatywnej, tj. zakaz...