Mostowik Piotr, Kwestia przystąpienia przez Polskę do rozporządzenia unijnego Rzym III

Ideę ujednolicenia w Unii Europejskiej prawa prywatnego międzynarodowego w sprawach o rozwód i separację, a zarazem uzupełnienia o normy kolizyjne reguł międzynarodowego postępowania cywilnego wynikających z rozporządzenia nr 2201/2003 (Bruksela IIa), przedstawiono w marcu 2005 r. Nie osiągnięto jednak – wymaganego dla spraw rodzinnych przez art. 81 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej – konsensu wszystkich państw członkowskich. Następnie część państw, bez udziału Polski, uczestniczyła w procedurze legislacyjnej wzmocnionej współpracy (art. 331 TFUE). Doprowadziła ona do wydania rozporządzenia nr 1259/2010 (Rzym III), które od 5 lat ma zastosowanie w kilkunastu państwach członkowskich UE. Jest ono zmodyfikowaną, w celu ułatwienia osiągnięcia konsensu jak największej liczby państw, wersją pierwotnego projektu. W latach 2014 i 2015 do rozporządzenia Rzym III przystąpiły Litwa i Grecja. Kwestia obowiązywania rozporządzenia w Polsce nie jest formalnie zamknięta, ponieważ państwo członkowskie może następczo przystąpić do aktu normatywnego wydanego w powyższym trybie (art. 328 TFUE). Przedmiotem poniższych uwag jest kwestia zasadności przystąpienia przez Polskę do rozporządzenia.