Konieczny Jerzy, Kryzys czy zmiana paradygmatu kryminalistyki?

Ostatnie lata przyniosły wiele znaczących zmian w kryminalistyce. Zmiany te są nie tylko (a nawet nie przede wszystkim) naturalnymi konsekwencjami rozwoju nauki, ale także zmianami ideowymi, o ważnych następstwach metodologicznych oraz – co jeszcze ważniejsze – o doniosłych skutkach dla zwalczania przestępczości i dla praktyki wymiaru sprawiedliwości, szczególnie dla procesu karnego. Celem tego szkicu jest (na ogół tylko sygnalne) omówienie owych zmian i próba wskazania wynikających z nich problemów dla teorii kryminalistyki.

Kryminalistyka będzie tu rozumiana bardzo tradycyjnie – jako wiedza dzieląca się na dwie części: taktykę (będącą teorią śledztwa kryminalnego) i technikę (obejmującą, z grubsza rzecz biorąc, kwestie ekspertyzy kryminalistycznej). Warto o tym pamiętać, bo w wielu krajach oba te segmenty należą do nauk odrębnych: pierwsza – do nauk policyjnych (police science), druga – do nauk sądowych (forensic sciences). Zmiany, o których będzie tu mowa, dotyczą obu tych dziedzin.