Błaszczak Łukasz, Klauzula generalna "dobrych obyczajów" z art. 3 k.p.c.

1. Termin „dobre obyczaje” (z niem. „gute Sitten”, franc. „bonnes moeurs”) mający swoje źródło w łacińskim wyrażeniu „boni mores”, co oznaczało „zwyczajowe zasady uczciwego postępowania, ogólnie akceptowanego w społeczeństwie” , jest znany nie tylko w krajowym ustawodawstwie, ale również na gruncie obcych porządków prawnych. Można wręcz powiedzieć, że termin „dobre obyczaje” jest zwrotem uniwersalnym wkomponowanym w różne dziedziny . Tam, gdzie zawodzą ostre obiektywne kryteria oceny danego stanu faktycznego lub wobec którego pojawia się trudność dokonania takiej oceny, miernikiem negacji lub też kwantyfikatorem określonego zachowania może być właśnie kryterium dobrych obyczajów.

Zwrotem „dobre obyczaje” ustawodawca posługiwał się nie tylko w kontekście prawa prywatnego, ale, co ważniejsze, termin ten był transponowany na grunt prawa publicznego, o czym świadczy chociażby regulacja niektórych przepisów d.k.p.c. . Wystarczy tu sięgnąć do art. 168 § 1d.k.p.c., w którym wskazano, że sąd...