Łolik Marcin, Kilka uwag o non-reliance clause z perspektywy prawa polskiego

Klauzule typu non-reliance są coraz częściej spotykane w polskiej praktyce kontraktowej wskutek postępującej standaryzacji i unifikacji umów zawieranych w profesjonalnym obrocie gospodarczym, w szczególności tym prowadzonym przy udziale podmiotów zagranicznych. Nie jest to jednak reguła, ponieważ polskie podmioty również często korzystają z instytucji spotykanych w innych porządkach prawnych . Klauzule te zostały zaczerpnięte z obszaru common law, gdzie są wykorzystywane w przypadku umów będących rezultatem długich oraz wielowątkowych negocjacji i służą alokacji ryzyka związanego z oświadczeniami i zapewnieniami składanymi przed zawarciem umowy. Klauzule te są pochodną tzw. klauzuli zupełności umowy (niem. Vollständigkeitsklausel albo Integrationsklausel, ang. entire agreement clause albo merger clause), której głównym celem jest doprecyzowanie treści umowy. Proces przenikania obcych konceptów/instytucji prawnych na polski grunt prawny jest różnie oceniany, a klasyfikacja z punktu widzenia polskiego systemu prawa często powoduje wiele problemów . W niniejszym artykule przedstawiono analizę powyższych klauzul z perspektywy polskiego prawa.