Kot Leszek, Stokłosa Angelina, Interes jako centralna kategoria systemu ochrony prawnej w prawie zamówień publicznych de lege lata

Posiadanie interesu w uzyskaniu zamówienia publicznego warunkuje skuteczne skorzystanie ze środków ochrony prawnej, o których mowa w przepisach art. 179–198 ustawy – Prawo zamówień publicznych . Do środków tych zaliczają się de lega lata odwołanie od niezgodnej z przepisami ustawy czynności zamawiającego podjętej w czasie postępowania o udzielenie zamówienia publicznego lub zaniechania czynności, do której zamawiający był ustawowo zobowiązany, oraz skarga do sądu okręgowego wnoszona na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej (dalej też jako KIO), orzekającej w przedmiocie wspomnianego odwołania. Skuteczne uruchomienie środków ochrony prawnej, o których mowa, i – w konsekwencji – udzielanie ochrony na ich podstawie, jest możliwe, gdy zostaną spełnione łącznie trzy przesłanki: naruszenie przepisów o postępowaniu o udzielenie zamówienia, interes w uzyskaniu zamówienia przez podmiot wnoszący środek ochrony prawnej, który doznał lub może doznać szkody w wyniku takiego naruszenia, oraz istnienie związku przyczynowego między tym naruszeniem a powstaniem uszczerbku. W praktyce orzeczniczej problematyczna jest w szczególności rekonstrukcja pojęcia interesu w uzyskaniu zamówienia, zwłaszcza że wskutek dokonanej w 2009 r. nowelizacji prawa zamówień publicznych do wniesienia środka ochrony prawnej, wystarczające jest zagrożenie lub naruszenie interesu, nie zaś – jak dotychczas – uszczerbek w interesie prawnym. Ocena, czy doszło do naruszenia przepisów ustawy następuje ad casum, podobnie jak identyfikacja relacji kauzalnej między naruszeniem przepisów a zagrożeniem interesu odwołującego. W związku z powyższym, w opracowaniu podejmuje się wyłącznie próbę ustalenia adekwatnego sposobu rozumienia kategorii interesu w świetle przepisów art. 179 i n. p.z.p.