Dolnicki Bogdan, Ewolucja nadzoru nad samorządem terytorialnym

Podłożem, na którym ukształtowała się instytucja nadzoru nad samorządem terytorialnym, była konieczność skoordynowania bądź też zintegrowania działań wszystkich podmiotów prawa publicznego – zarówno działających na zasadzie decentralizacji, jak i tworzących strukturę administracji państwowej. W doktrynie można wyodrębnić dwa kierunki badawcze: pierwszy, wiążący nadzór z problematyką samodzielności podmiotów wykonujących administrację publiczną, oraz drugi, uznający za istotę nadzoru uzgadnianie działalności administracji zdecentralizowanej z działalnością administracji państwowej. Porównując oba przedstawione kierunki badawcze, autor dostrzega, że główne rozbieżności między nimi sprowadzają się do ujęcia celu nadzoru. Przedstawiciele pierwszego kierunku kładą nacisk na kwestię samodzielności podmiotów nadzorowanych, drugiego zaś – na zagadnienie konieczności utrzymania jednolitości działania wszystkich elementów administracji publicznej. Oczywiście nie są to jedyne, lecz główne cele nadzoru, samodzielność jednostek samorządowych jest bowiem zawsze względna, wynika z wzajemnych relacji między różnymi podmiotami oraz z podziału zadań pomiędzy państwo i samorząd.