Zedler Feliks, Dowód nienazwany w postępowaniu cywilnym

Zasadą przyjętą w postępowaniu cywilnym jest, że podstawą faktyczną wyrokowania są fakty udowodnione (art. 328 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego ). Od tej zasady istnieją wyjątki przewidziane dla tych przypadków, gdy podstawą rozstrzygnięcia sprawy są fakty niewymagające dowodu (por. art. 228, 229, 230, 231, 234, 339 k.p.c.) albo też fakty uznane za udowodnione w przypadku istnienia podstaw do wydania wyroku zaocznego (art. 339 § 2 k.p.c.), jak również gdy sąd orzeka na podstawie aktu uznania (art. 213 § 2k.p.c.). Wyjątki te, jak wszystkie wyjątki w prawie, nie mogą być interpretowane w sposób rozszerzający. W sytuacji, gdy ustalenie podstawy faktycznej wyroku następuje w drodze postępowania dowodowego (co, jak już wspomniano, jest zasadą), ustalenie to, tak jak całe postępowanie sądowe, powinno być dokonane w sposób odpowiadający zasadzie...