Mrzygłód Katarzyna, Decyzja zobowiązująca w prawie konkurencji UE, cz. I.

Przed wejściem w życie rozporządzenia nr 1/2003 nie istniała podstawa prawna pozwalająca na zakończenie postępowania poprzez przyjęcie zobowiązań od przedsiębiorstwa. Rozporządzenie nr 17/62 nie zawierało postanowienia odpowiadającego treścią art. 9 aktualnie obowiązującej regulacji. Pomimo to Komisja Europejska (dalej jako Komisja) niekiedy stosowała nieformalne środki w celu zakończenia postępowania, przyjmując od przedsiębiorstw określone zobowiązania (ang. undertakings) do powstrzymania się od określonych praktyk lub przedsięwzięcia określonych działań – tzw. nieformalne porozumienia (ang. informal settlements). Niektóre z tak zakończonych spraw miały duże znaczenie, m.in. IBM , Microsoft , Interbrew . Drugim środkiem stosowanym przez Komisję, a zbliżonym w swej naturze do decyzji zobowiązującej, było wydawanie decyzji w zastosowaniu art. 101 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dalej jako TFUE, dawny art. 81 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, dalej jako TWE) na mocy art. 8 rozporządzenia nr 17/62. Artykuł 8 ust. 1 przewidywał możliwość powiązania wspomnianej decyzji z określonymi warunkami i obowiązkami.